Auteur: Veerle Verhagen – @witchofthetest
Wat houdt jou tegenwoordig bezig?
Ik ben drie jaar geleden begonnen in het testvak met een in-house training bij RisQIT. Inmiddels zit ik er tot aan m’n ellebogen in en voel ik me ontzettend thuis in de testgemeenschap. Ik heb vorig jaar mijn eerste talk gegeven op het TestNet najaarsevenement en heb ook bij EuroSTAR in Praag even mogen proeven van het grote podium met een Diversity Strikes talk van vier minuten. Ik merk dat ik dat ontzettend leuk vind, dus ik probeer dit soort dingen te doen naast mijn gewone werk als tester. Ik ben op het moment veel bezig met het uitdenken van talks en workshops en ik ben veel betrokken bij de meet-ups en het onderzoekswerk van de werkgroep Blockchain Testing Community. Kennisdeling vind ik belangrijk en ik haal er heel veel energie uit anderen te ontmoeten en onze ervaring om te zetten in iets concreets waar de gemeenschap iets aan heeft.
Aan welke testopdracht heb je slechte herinneringen en waarom?
Vorig jaar zat ik op een klus waar ik maar geen voet aan de grond kreeg als teamlid. Iemand van binnen het bedrijf had wel eens wat testwerkzaamheden op deze applicatie uitgevoerd en daar waren zinnige dingen uit gekomen, dus dat wilde het team wel voortzetten. Maar dat hield in dat ze echt iemand wilden die in ‘r eentje bugs uit de applicatie ging trekken zonder het team daarmee lastig te vallen. ‘Extern, dus geen collega’ zijn woorden die ik meermaals heb gehoord – als grapje, maar het moest wel altijd even benoemd worden. Vanuit die positie is het ontzettend moeilijk om een dialoog over kwaliteit te beginnen. Binnen een team kan het al een delicaat gesprek zijn, je moet best diplomatisch kunnen praten om een team aan te spreken op bepaalde gewoontes of processen. Als externe is dat helemaal lastig. Wat ook niet hielp, was dat ik in een vrij introvert team terechtkwam, waar mensen het liefst met hun koptelefoon op zaten te werken en de meeste communicatie via Slack verliep. Als ik iets wilde vragen, was de verwachting eigenlijk dat ik het langs de digitale weg vroeg en dan alleen als ik het écht niet zelf kon vinden op Google. De mensen die mij kennen weten dat ik een flapuit ben en ik vind directe communicatie heel belangrijk. Het gevoel mensen tot last te zijn met mijn aanwezigheid was echt een gigantische rem op mijn bereidheid en durf om dingen te vragen en dus te leren.
Van welke testervaring heb je veel geleerd en wat heb je geleerd?
Grappig genoeg is bovenstaande juist een ervaring geweest waarvan ik waanzinnig veel heb opgestoken, voornamelijk op het gebied van je positie vinden en innemen als (externe) tester in een nieuw team. De focus lag bij deze klus heel erg op de applicatie zelf en ik voelde me vaak een soort ingehuurde knoppenrammer die moest testen wat het team vroeg. Wat ik me te laat realiseerde, was dat zij veel meer aan mij hadden gehad als externe specialist die haar eigen plan trekt en gewoon eigenwijs uitzoekt wat écht nodig is. Ik had meteen vanaf het begin de vrijheid kunnen en moeten nemen om m’n eigen weg te gaan en het team een bepaalde kant uit te trekken: ‘Ik heb dit geobserveerd en daar moeten we iets mee’. Maar omdat het team niet geïnteresseerd leek in mijn activiteiten als tester vond ik dat moeilijk. Ik werd bang om initiatief te nemen, omdat er op mijn eerste acties niet positief gereageerd werd. Toen ben ik in een soort schrikreactie juist stiller geworden, om maar niemand tot last te zijn. Terwijl ik eigenlijk juist harder (of beter gezegd: anders) had moeten gaan schoppen. Toen ik bijvoorbeeld een keer met het hele team en een aantal stakeholders een riskstormsessie had georganiseerd, kreeg ik wel iedereen mee.
Het was dus kennelijk wel mogelijk. Ik had best creatiever mogen zijn in mijn benadering – werkt het één niet, dan misschien het ander. Dat doe ik nu anders. In plaats van als een geknakt vogeltje aan te horen wat het team wil, ga ik zelf meer op onderzoek uit: jullie zeggen dat jullie A willen, maar volgens mij zijn jullie gebaat bij B. Als ik erop terugkijk, is het een typische beginnersfout – niet durven vertrouwen op je expertise. Het was een groot stuk onzekerheid.
Veerle, waarom denk je dat het allemaal aan jezelf ligt? De enige les die je hieruit had moeten leren is dat je helder had moeten krijgen wat hun verwachtingen zijn van een tester en daaruit je conclusies trekken. Het expliciet buiten de groep plaatsen (“dus geen collega”) is onacceptabel in een team, het uitsluitend via Slack communiceren maakt de samenwerking vrijwel onmogelijk. Ik krijg bijna het idee dat je bij een bedrijf terecht was gekomen die zich specifiek richt op ontwikkelaars met autisme. Ik zou het bij een retrospective meteen op tafel gooien dat je je buitengesloten voelt en als dat niet helpt, een gesprek aangaan met de scrum master of de manager. Helpt dat ook niet, een gesprek aangaan met je eigen manager, want op deze manier kun je onmogelijk constructief werken. De enige beginnersfout die ik hier kan ontdekken is dat je niet genoeg voor jezelf opkwam. Dat komt inderdaad voort uit onzekerheid, maar heeft in dit geval niets te maken met expertise op testgebied, meer op assertiviteit. Ik heb het ook moeten leren 🙂