Mijn persoonlijke coronaverhaal…

Auteur: Fatih Topcuoglu ● vmax78@hotmail.com

Redactie: Rob van Steenbergen

Na wat wikken en wegen heb ik besloten om een ‘blog’ met een persoonlijk ‘tintje’ te schrijven in plaats van een puur vakinhoudelijke stuk. Het zal een gemengd verhaal worden waarin ik enerzijds mijn fysieke strijd tegen het coronavirus en anderzijds de ontwikkelingen op het werkgebied zal verwoorden.

Ik ben een man van 42 met een gezonde en sportieve levensstijl.  Gelukkig getrouwd en vader van drie prachtkinderen. Vanaf mijn dertiende fanatiek bezig met sport, thuis eten we gezond, nooit gerookt en daarnaast heb ik ook geen andere gekke verslavingen. Kort samengevat een typisch voorbeeld van een ‘Topfit persoon’.

Nooit gedacht dat het virus mij zo hard zou treffen. Tot die tien dagen waarbij mijn lichaam alles uit de kast moest halen om het ‘kwaad’ te bestrijden vanuit mijn slaapkamer. Het heeft in totaal een maand geduurd, waarbij ik de eerste tien dagen erg ziek werd en vervolgens twintig dagen nodig had om te herstellen. Na die maand kon ik mijn normale leven weer hervatten, het virus heeft gelukkig geen sporen achtergelaten. Inmiddels sport ik weer op het oude niveau en voel ik me beter dan ooit tevoren. De strijd was erg zwaar maar het heeft ook iets positiefs achtergelaten.

Ongeveer een maand voordat ik ziek werd, had ik een nieuwe opdracht.  Een nieuw project dat gebonden is aan wet- en regelgeving, met een hoog tempo en inhoudelijk redelijk complex. Koste wat het kost zou ik het virus verslaan en mijn normale leven weer oppakken. Ik moest weer snel aan de slag en mocht niet te veel achterlopen in het project. Vanuit de opdrachtgever was er alle begrip en geduld, daarvoor ben ik ze erg dankbaar. Ik heb snel de draad weer kunnen oppakken, mijn eerste opstart dag voelde erg fijn. Collega’s waren blij mij weer terug te zien, ik merkte vooral dat er veel nieuwsgierigheid was naar mijn ziekteverloop.

Op vakinhoudelijk vlak heeft deze crisis ook iets positiefs met me gedaan. De drijfveer om beter te worden op technisch vlak is nog meer versterkt, daar waar ik voorheen al veel aan het hobbyen was.  De sticker op mijn laptophoes ‘Coding is my Cardio’ komt nog meer tot zijn recht. Elke dag ben ik naast mijn werk bezig met hobby projecten.

Ik ben nog meer focus gaan leggen op het vakinhoudelijke en ben vooral bezig met het onderscheidende vermogen ten opzichte van vakgenoten dan wel concurrenten. Tevens ben ik continu bezig met de check vraag waarom een opdrachtgever voor mij zou kiezen uit een stapel van cv’s. Laatst kreeg ik nog een opmerking van mijn zoon, ‘Oh jee pap, je bent toch geen nerd aan het worden?’ Daar moest ik enorm om lachen.

Gelukkig heb ik van mijn werk mijn hobby kunnen maken en vind ik datgene wat ik dagelijks doe erg leuk. Je kunt niet alle programmeertalen en tools beheersen. Als je maar passie hebt voor datgene wat je kunt, dan volgt de rest vanzelf. Vanuit mijn passie ben ik gaan hobbyen en leer er met de dag iets nieuws bij.

Ook mentaal doet zo’n ziekteperiode iets met je. Na zo’n heftige fysieke en mentale strijd sta ik tegenwoordig veel positiever in het leven. Kleine tegenvallers in het leven lach ik weg. Ik ben gaan inzien dat gezondheid en geluk te waardevol zijn.

Mijn gedachten gaan uit naar mensen die het niet kunnen navertellen. Mijn medeleven naar mensen die in een kritieke toestand op de ic’s liggen.